De rust was echter maar van korte duur, want om 06:30 uur signaleerde de waarnemer van de kazemat Bois de Tappe Oost verdachte bewegingen langs de weg van Ugny richting de beide kazematten. Met de gebeurtenissen van de afgelopen nacht nog in het geheugen, wachtte de waarnemer met alarm te slaan, mede omdat er ook een Franse patrouille in de buurt aanwezig was. De commandant van de kazemat keek mee en concludeerde dat het Duitsers waren die richting de kazemat oprukten. De commandopost van het bataljon in de sector werd op de hoogte gesteld evenals de kazemat Haut de l'Anguille Oost. Vier dubbele mitrailleurs draaiden richting de vijand, die voorzichtig oprukte richting de antitank- en prikkeldraadversperring. Toen de mitrailleurs begonnen te vuren, maakten de Duitsers onmiddellijk rechtsomkeert; twee lichamen bleven achter. Vanuit een veilige positie vuurden de Duitsers terug en gedurende twintig minuten was er een schotenwisseling. Een wat al te ijverige kapitein, commandant van het 1^e bataljon van het 149^e RIF, negeerde de veiligheidsmaatregelen en begaf zich naar de achtergebleven Duitsers. Hij werd hierbij door een kogel getroffen en afgevoerd naar het hospitaal.
De Duitsers waren er achter gekomen dat het voorland van de Maginotlinie weliswaar niet bezet was, maar dat het niet verstandig was om bij klaarlichte dag de linie aan te vallen.
Op 15 mei werd de commandant van Fermont, Commandant Brousse, overgeplaatst en hij werd vervangen door kapitein Aubert, commandant van de infanterie in het ouvrage Bréhain. De legerleiding vond dat Brousse niet capabel genoeg was voor de functie van bevelhebber van een gros ouvrage. Diezelfde avond vond een artilleriebeschieting van Fermont plaats. Het enige resultaat was dat de werkploeg die prikkeldraad- versperringen aan het plaatsen was, zich naar de nooduitgang van blok 4 moest reppen.

Naar aanleiding van de Duitse beschieting was kapitein Aubert van mening dat deze te wijten was aan de lichtflitsen van de schoten van de hefkoepel van blok 1. Hij wilde toestemming van de commandant van de veldartillerie om de hefkoepel 's nachts niet meer te gebruiken. De commandant weigerde dit verzoek, omdat Fermont dan geen gebruik kon maken van zijn hoofdbewapening. Tevens meldde hij dat de mannen 's nachts rookten en op die manier hun aanwezigheid verraadden.

In de nacht van 18 op 19 mei waren achter de linie twee stukken spoorweggeschut aangekomen. Het ging om een kanon 340mm model 12 en een kanon 320mm model 17. Behorend tot de algemene reserve van de zware artillerie werden ze ingezet in de bedreigde delen van het front. Als ze niet schoten, stonden ze opgesteld onder een viaduct of in een tunnel.In de nacht van van 20 op 21 mei opende het 340mm kanon het vuur. Het doel, een spoorwegemplacement in België, lag 30 km ver en er was dus geen enkele observatie mogelijk. In totaal werden er 3 granaten afgevuurd. Een indrukwekkende demonstratie, maar niet effectief. Tijdens de algemene terugtocht verdwenen de kanonnen naar het zuiden. De meesten beëindigden hun loopbaan aan de Duitse Atlantikwall.

Nu het Duitse opperbevel een idee had hoe de Maginotlinie zo'n beetje in elkaar zat, gingen de aanwezige infanteriedivisies zich passief opstellen en zich zelfs ingraven, er werd pas op de plaats gemaakt. Er vonden sporadische gevechten tussen Duitse en Franse patrouilles plaats, maar er werden geen gevangenen gemaakt. Op 24 mei overviel een Duitse patrouille een Franse voorpost, waarna negen man vermist werden.
Het zwaartepunt van de Duitse aanval op Frankrijk lag nu bij Sedan. Meer naar het westen speelde een drama zich af. Na de doorbraak bij Sedan rukten Duitse Infanteriedivisies op naar het oosten richting Montmédy. Bij Villy-la-Ferté stuitten ze op het kleine ouvrage La Ferté. Na zware gevechten slaagden de Duitsers erin om in de nacht van 18 op 19 mei dit ouvrage tot zwijgen te brengen. De gehele bemanning, 107 officieren en manschappen, stierf de verstikkingsdood. Na de verovering bleef ook hier het front vrij rustig, terwijl de Duitse tankeenheden doorstormden naar de Kanaalkust.

De eerste Duitse eenheden bereikten de Kanaalkust. Een deel van het Franse Leger, de BEF en het Belgische leger waren omsingeld. Generaal Gamelin, de Franse opperbevelhebber, had volgens de regering te weinig daadkracht om de Duitse opmars tot stilstand te brengen; hij werd verantwoordelijk gehouden voor de mislukkingen aan het front. Hij werd vervangen door Generaal Weygand, die aan de situatie echter ook weinig kon verbeteren.

De artilleriebeschietingen aan weerskanten gingen door. Blok 1 van Fermont schoot geregeld op Duitse opstellingen, terwijl de Duitse artillerie beschietingen uitvoerde op Fermont, Latiremont en ook de kleine stad Longuyon, die zwaar beschadigd werd. Het vuur op Fermont was accuraat omdat blok 3 op een plaats ligt die op elke topografische kaart is aangeduid. De komende dagen vond een grootscheeps reorganisatie plaats aan zowel Duitse als Franse zijde. Aan Duitse zijde werden nieuwe eenheden aangevoerd, die de divisies van de eerste golf vervingen. Aan Franse zijde werden eenheden in nieuwe posities opgesteld. Het glacis voor ouvrage Fermont werd verlaten met uitzondering van enkele kleine posten, zodat alle troepen zich achter de Maginotlinie bevonden.

Elke avond en nacht ging in Fermont een werkploeg naar buiten om mijnen te leggen en prikkeldraadversperringen aan te brengen. Om 18:30 uur werd een ploeg van 70 man verrast door een Duitse artilleriebeschieting, maar gelukkig kon iedereen zich in veiligheid stellen. Enkele dagen later liep het wat minder goed af; bij de beschieting vielen 12 gewonden waarvan 3 ernstig. Niettemin vorderde het werk gestaag.

De afgelopen dagen hadden Franse patrouilles vruchteloos geprobeerd om gevangenen te maken teneinde inlichtingen te verkrijgen. Soms ontmoetten ze een Duitse eenheid, maar de meeste akties leverden geen gevangenen op. Wel slaagden de Duitsers erin om een kleine Franse voorpost te verrassen; na de aanval werden 9 man vermist. Om dergelijke verrassingen te voorkomen, werden uitkijkposten alleen overdag bezet.