Na de Eerste Wereldoorlog ging het Franse leger op zoek naar een vervanger voor de lichte mitrailleur Chauchat, die veel gebreken vertoonde en dus onbetrouwbaar was. Uit een aantal proefmodellen werd gekozen voor de lichte mitrailleur die geproduceerd werd bij Manufacture d'Armes de Châtellerault onder de naam "FM model 1924 MAC". Hoewel het wapen een goed ontwerp was en het in de praktijk voldeed, waren er problemen met de munitie. In 1929 werd het wapen aangepast en vanaf 1934 werd de nieuwe versie, FM 24/29 in gebruik genomen. Niet alleen in het veldleger werd dit wapen gebruikt, maar ook in de de Maginotlinie werd het wapen ingezet voor de verdediging op korte afstand, zoals voor:

• flankerende verdediging van een schietkamer
• verdediging van de ingang van een kazemat of abri
• verdediging diamantgracht; vervangen door handgranaatwerper
• opstelling in een GFM-koepel

In 1931 had de wapenfabriek MAC een nieuw model mitrailleur ontwikkeld. Het wapen werd bekend onder de naam Reibel, de directeur van de wapenfabriek. De mitrailleur, ontworpen voor de infanterie, bleek echter te zwaar (7kg) te zijn voor de veldtroepen. Toch werd de mitrailleur in gebruik genomen, want de CORF besloot om dit wapen in de Maginotlinie te installeren en wel als een jumelage of dubbele mitrailleur. De wapens waren gemonteerd in een speciale affuit; in de schietkamer van een infanteriekazemat stonden er twee opgesteld. Een infanterie-aanval kon dus worden tegengehouden met vier mitrailleurs.

Verder was het wapen te vinden in:

• schietkamers van infanteriekazematten (twee dubbele mitrailleurs)
• JM-koepels (één dubbele mitrailleur)
• AM (gemengd wapen) bestaande uit een 25mm anti-tankkanon en twee mitrailleurs

Het wapen had een rond magazijn, dat 150 patronen kon bevatten en bekend stond onder de naam "camembert" genoemd. Door middel van een afvoerbuis vielen de hulzen in de diamantgracht. Het wapen had een kijker waarmee de schutter zijn wapen kon richten. Op de muur stond een tabel met de schietgegevens voor diverse afstanden, zodat ook bij slechte lichtomstandigheden geschoten kon worden. Een dubbele mitrailleur werd bediend door een schutter en een lader. Twee soldaten zorgden voor de aanvoer van de munitie.

• Bij hoge vuursnelheid (450 schoten per minuut) vuurde één mitrailleur drie magazijnen af. Hierna werd er gewisseld om het gebruikte wapen af te laten koelen. Men deed dit met een soort spuit. Ook kon een hete loop worden gewisseld om in een bak met water af te koelen
• Bij een normale vuursnelheid (150 schoten per minuut) schoot één mitrailleur in salvo's in één minuut een magazijn leeg.
• Bij een geringe vuursnelheid werden er 50 schoten per minuut afgevuurd als stoorvuur
• Als de vijand een directe aanval op de kazemat zou doen, schoten de vier mitrailleurs tegelijk een half magazijn leeg.