Artilleriebunker met drie 10cm houwitsers
De Franse Maginotlinie had een kazemat met drie 75mm kanonnen. Deze zgn. "casemate de Bourges" schoot flankerend richting het volgende artillerie-ouvrage. Ook in het Tsjechische verdedigingsstelsel kende men een dergelijke bunker. Deze was bewapend met drie 10cm houwitsers. De hoofdfunctie van de artilleriebunkers van een werk was het flankerend schieten, zowel naar links als naar rechts richting het naburige artilleriewerk. Voor de nabijverdediging had de bunker twee koepels voor lichte mitrailleur.
Omdat ze deel uitmaakten van een artilleriewerk, waren ze gebouwd in bouwsterkte IV. De lengte van deze bunker was ongeveer 48 meter, de breedte meestal niet meer dan 16 meter. Het betonneren van deze kolos (gemiddeld 5.500m³ was niet eenvoudig. Om problemen te voorkomen was het bouwwerk voorzien van een uitzettingsvoeg en vond het betonneren in twee delen plaats. In de voorgevel van de bunker waren drie gepantserde schietgaten geïnstalleerd, elk bestaande uit drie delen, die na montage ongeveer 5700 kg wogen. Ze hadden een vertikale schootshoek van + 38° tot -10° graden en een horizontale hoek van 45° graden, later vergroot tot 60° . De bovenverdieping van de bunker bestond uit drie schietruimtes voor de drie houwitsers met een kleine munitievoorraad. De overige voorraad van 12.000 schoten per houwitser was opgeslagen in de magazijnen M2 van de artilleriebunker en het magazijn M1 bij de ingang. Een schacht met twee liften verzorgde het transport tussen het M2 en wapens. De hulzen werden op de begane grond van de bunkers opgevangen in een gasdichte ruimte en ontgassing afgevoerd. De zijmuren en de achtermuur waren bekleed met steen en voorzien van een aarden wal, die zorgde dat het gebouw in het terrein werd opgenomen. Boven de schietgaten zit een 20cm dikke betonplaat. Deze beschermde de wapens niet alleen tegen steil invallende granaten of bommen, maar bemoeilijkte ook de observatie vanuit de lucht. Een drie meter brede en twee meter diepe diamantgracht deed dienst als opvang voor betonbrokken en grond, maar verhinderde tevens de pogingen van vijandelijke troepen om de wapends te saboteren. Een lichte mitrailleur in de flank zorgde voor de nabijverdediging; in deze hoek was ook de nooduitgang. De bemanning stond onder bevel van een kapitein van de artillerie, een luitenant, twee sergeanten, 18 onderofficieren en 63 soldaten. Op de onderste verdieping bevonden zich bemanningsverblijven. In noodgvallen konden zij via een ladder door het gat in de vloer snel hun wapens bereiken.

Artilleriebunker voor een hefkoepel
De Franse Maginotlinie kende diverse type artillerietourelles; de Tsjechische werken kenden slechts één model, nl de hefkoepel met twee 10cm houwitsers. De belangrijkste taak van bunkers was frontaal te schieten op vijandelijke groepen. Zo nodig konden ze de directe omgeving van het fort verdedigen door het afvuren van fragmentatiegranaten vijandelijke eenheden die zich zouden ophouden in het directe zicht van de hefkoepel. De hefkoepels werden altijd gebouwd op verhoogd terrein, meestal dichtbij de topografische hoogte, zodat hun 360° schootsbereik optimaal kon worden gebruikt. Vanwege de kwetsbaarheid was deze bunker uitgevoerd in bouwsterkt IV. De verdediging van de directe omgeving van de toren werd verzorgd door een lichte mitrailleur in een koepel. In de bovenverdieping van de bunker cabine bevond zich de schietkamer met de twee houwitsers van 10 cm. Op de middelste verdieping werd de hefkoepel bediend en was er een lift voor het transport van munitie. Een van de kleine ruimten die zich hier bevonden, zou dienen als de commandopost voor de koepelcommandant, de overige twee samen werden gebruikt als klein munitiemagazijn. Een trap leidde naar de middelste verdieping en onderste verdieping in een schacht met een munitielift. De onderste verdieping van de bunker was qua plan identiek aan de bovenverdieping en hier stonden de luchtfilters en ventilatoren, het bewegingsmechanisme van de hefkoepel en een toilet alsmede een gasdichte ruimte voor de opvang van de verschoten hulzen. Hier waren ook de commandopost en de verblijven voor de bemanning. De bemanning van deze bunker, onder bevel van een kapitein van de artillerie bestond verder uit twee officieren, 13 onderofficieren en 36 soldaten.

Zelfstandig artillerieblok
Op plaatsen waar, vanwege het hoge grondwaterpeil, de ongeschikte bodemsamenstelling of puur om financiële besparingen, de bouw van forten niet kon plaatsvinden, zouden geïsoleerde artilleriebunkers worden gebouwd. Het waren bunkers met drie verdiepingen en een ingang voor vrachtauto's. Hun bewapening was dezelfde als die van de artilleriebunkers van de werken. De drie houwitsers hadden een schiethoek van 60°, de hoogtehoek varieerde van +38° tot -10°. Naar gelang hun positie schoten ze links of rechts flankerend. Ze zouden gebouwd worden in bouwsterkte III, omdat ze door hun ligging achter de hoofdlinie minder kwetsbaar waren voor vijandelijk artillerievuur.
Voor de nabijheidverdediging was de bunker uitgerust met twee mitrailleurkoepels voor lichte mitrailleurs en drie mitrailleurs onder beton. De ingang werd verdedigd door een 4,7cm anti-tankkanon met een zware mitrailleur. Op de bovenverdieping bevond zich achter de ingang de overslagruimte voor twee vrachtauto's, de schietkamers voor de drie houwitsers met de munitiemagazijnen en de ingangsverdediging. Op de middelste verdieping waren drie gasdichte kamers voor de opvang van de granaathulzen, bemanningsverblijven en de grote munitiemagazijnen. Op de benedenverdieping was de commandopost, de schietcentrale, de ruimten voor de radioverbinding en de aardtelegrafie, de ruimte met de luchtfilters, de motorenruimte, de brandstoftanks en de machinekamer van de lift, die alle drie verdiepingen met elkaar verbond. De geïsoleerde artilleriebunker zou onder bevel staan van een artillerieofficier en had een bemanning van twee officieren, 31 onderofficieren en 88 soldaten. In september 1938 was geen enkele bunker van dit type gebouwd. Alle gegevens over de constructie en indeling zijn alleen bewaard in archiefdocumenten. De ROP had voor de jaren 1938-1939 de bouw van 12 geïsoleerde artilleriebunkers gepland: vijf zouden worden gebouwd in Noord-Moravië en zeven zouden de verdediging van de zuidelijke grenzen van de republiek versterken.